Cinema reviews van voor 2007

[Maniac]

De grote dag nadert voor Greg Focker (Ben Stiller) en zijn verloofde Pam (Teri Polo). Greg heeft zich intussen min of meer succesvol een weg naar binnen weten te werken in de vertrouwenskring van Pams oerconservatieve vader Jack (Robert DeNiro). Voor het huwelijk staat er voor Greg nog een gebeurtenis op het programma die hij het liefst van al zou willen mijden als de pest: de ouders van Pam en zijn ouders Bernie (Dustin Hoffman) en Roz (Barbra Streisand) gaan elkaar ontmoeten en samen een week-end doorbengen...

'Meet the parents' was een heerlijk onnozele komedie waarmee Jay Roach in 2000 vriend en vijand verraste. Het idee om Robert DeNiro als ex-CIA agent te koppelen aan het komisch talent van Ben Stiller bleek een schot in de roos. Ik schiet nog altijd in een lachkramp als ik terugdenk aan hoe Jack Greg aan een leugentest onderwerpt en Greg probeert uit te leggen hoe je een kat moet melken. Geniale momenten die het soort onderboekenlol opleverden waar ik met plezier voor naar de bioscoop trek. Nu zijn ze terug met 'Meet the Fockers' en die prent biedt in de eerste plaats vooral meer van hetzelfde. Meer platte humor, nog meer genante situaties en enkele nieuwe, vreemde personages. Dat is niet per se een slechte zaak, zolang de overdaad maar niet schaadt.

Dat is hier jammer genoeg wel een beetje het geval. Er worden vrij veel grappen in 'Meet the Fockers' gerecycleerd, komische scènes hernomen en bepaalde ideeën zo hard uitgemolken dat de film in herhaling valt voor hij om is. Een iets inventiever script had wat dat betreft wel gemogen. Als je de hoogtepunten van het eerste deel (Greg en Jack aan de leugendetector, de echte naam van Greg) op een rijtje zet zie je dat ze allemaal opnieuw in 'Meet the Fockers' zitten. Deze komedie voelt dan ook aan als een verplicht nummertje. De eerste bracht veel geld op, dus moest er wel een vervolg komen. De verse grappen komen, niet verwonderlijk, van de nieuwe personages Bernie, Roz en de kleinzoon van Jack.

De cast is voor een film als deze natuurlijk onwaarschijnlijk luxueus. Stiller en DeNiro zijn nog steeds goed op dreef en Barbra Streisand maakt een onwaarschijnlijke come-back. De echte giller vond ik echter Dustin Hoffman. Hoffmans personage Bernie is een hippie die nog steeds gelooft in vrije liefde, vrijzinnige opvoedingsmethodes en een geweldloze, vreedzame samenleving. Jack en Bernie jagen elkaar flink de gordijnen in wat enkele totaal absurde slapstickmomenten oplevert. Als film is 'Meet the Fockers' behoorlijk voorspelbaar maar ik moet bekennen dat ik toch ook enkele keren flink heb moeten lachen. Het ding duurt jammer genoeg te lang en bepaalde elementen zoals Jacks vriendin Pam lopen er maar voor spek en bonen bij. Liefhebbers van het eerste deel zullen hier ongetwijfeld hun hartje aan ophalen. Voor de anderen zijn er betere komedies voorhanden.

2 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

Na de zelfmoord van zijn vrouw (Amy Irving) besluit psycholoog David Callaway (Robert DeNiro) met zijn dochtertje Emily (Dakota Fanning) van New York naar het kleine Woodsland te verhuizen. Emily zag haar moeder met overgesneden polsen in haar bad liggen en heeft zich sindsdien grotendeels in haar eigen fantasiewereld gekeerd. David hoopt dat de verhuis een verbetering in de houding van Emily zal betekenen, maar hun vriendin Katherine betwijfelt dit. Wanneer ze in hun grote, nieuwe huis aankomen trekt Emily zich meteen terug in haar nieuwe kamer. Ze speelt er met haar nieuwen imaginaire speelkameraadje Charlie. Dan beginnen er vreemde dingen in het huis te gebeuren. David denkt dat het Emily is, maar zijn dochter verzekert hem dat Charlie achter de gebeurtenissen zit.

Robert DeNiro's afdaling in de middelmatigheid, aflevering 39. Wat voorafging: na zijn talloze komische avonturen dacht onze held er goed aan te doen een kleine vakantie in te lassen. De goden beslisten er echter anders over. Een gigantische tsunami verzwolg DeNiro's nieuwe hypermoderne, schandalig luxueuze jacht en Bob zag zich genoodzaakt om opnieuw aan de bak te gaan. Bij zijn laatste film was hij omringd door andere vedetten als Hoffman, Streisand en Stiller waardoor het minder opvallend was dat Bob eigenlijk gewoon een rol aan het spelen was die ver beneden zijn capaciteiten lag. Hopend om opnieuw te profiteren van dit effect zagen we aan het eind van de vorige aflevering hoe onze man toezegde om zijn naam te verbinden aan 'Hide and seek', een psycho-thriller van ene John Polson die eerder al 'Swimfan' op een nietsvermoedend publiek had losgelaten.

DeNiro wordt benadrukt dat hij niet in zwembroek hoeft op te draven. Gezien het feit dat de kleine Dakota Fanning zijn dochtertje speelt zou dat toch maar dubieus overkomen. Onze held slentert wat rond op de set. Ooh, een oud landhuis.. Hoe charmant! En kijk, daar heb je Famke Janssen! Mag ik met haar een naaktscène spelen? Nee? Jammer. Hé, enkele voorspelbare schrikeffecten? Effectief gedaan, Polson! Ah, Elizabeth Shue! Mag ik met haar een naaktscène spelen? Nee? Jammer. Wat zeg je Polson? Ik moet nog gevoellozer voor me uit staren? Geen probleem. Dan zet ik mezelf maar op automatische piloot. Verdorie, wat zijn dit soort B-films met A-acteurs dikke pret! Wie we daar hebben: Dakota Fanning. Mag ik met haar een... Acht, laat ook maar.

Weet je Polson, ik heb trouwens nog enkele fijne ideeën rond het verhaal. Je kan er misschien een aantal zaken van 'The shining' in verwerken. Of van 'Secret window'. Heb je dat al gedaan? Jij kan mijn gedachten lezen, Polson! Weet je, ik ben er zeker van dat het er bij ons publiek zal ingaan als zoete koek. De mensen willen niet teveel nadenken of geconfronteerd worden met originele, inventieve scripts, ze willen gewoon dezelfde oude zever in een nieuwe verpakking. Een verpakking met mijn hoofd erop, liefst. Hahahahahaha! Dat is een goede, al zeg ik het zelf! En vooral niet te spannend. Net griezelig genoeg om de mensen wakker te houden en de koppeltjes een paar keer in elkaars armen te laten vliegen. Wat zeg je, mijn agent belt? Zeg hem maar dat Scorsese en De Palma wachten, ik heb meer zin om hierna iets met Uwe Boll te doen. Zal onze held erin slagen nog dieper in de middelmatigheid te verzeilen? Wordt 'Hide and seek' een succes? En vooral: zal Bob de verleiding kunnen weerstaan om toch terug serieus te gaan acteren? Stay tuned!

1.5 ster op 4

Trailer

[Maniac]

Wie kent er Alexander de Grote (Colin Farrell) niet? Deze mythische leider wist in de vierde eeuw voor Christus een immens wereldrijk op te bouwen maar stierf op jonge leeftijd, lang voor hij al zijn aspiraties had kunnen waarmaken. We leren Alexander kennen als de zoon van de geslepen Olympias (Angelina Jolie) en de woeste Philippus (Val Kilmer), de toenmalige koning van Macedonië. Als jonge leerling van Aristoteles (Christopher Plummer) zoekt Alexander zich een weg naar de waarheid, maar zal na een tragische gebeurtenis naar Azië moeten vertrekken om er zijn lot te vervullen: de gebieden veroveren die zijn vader voor ogen had. Daar stopte het echter niet. Alexander ging verder oostwaarts en veroverde gebieden waar geen enkele westerse koning tot dan toe zijn hand had weten op te leggen.

Oliver Stone is op drift. 'Any given sunday' bleef beneden de verwachtingen, 'Commandante' kon maar op weinig aandacht rekenen en met 'Alexander', nota bene naar eigen zeggen zijn droomproject, bereikt hij een triest dieptepunt in zijn carrière. Deze film is één grote teleurstelling. Nochtans was de wil duidelijk aanwezig. De fascinatie die Stone voor de figuur van Alexander de Grote koestert druipt van het scherm. Er is duidelijk veel geld in deze productie gekropen, geld dat Stone waarschijnlijk nooit gaat terugzien. Er werd een resem sterren aangetrokken om de voornaamste rollen te vertolken. Met een speelduur van 173 minuten zou je verwachten dat Stone ruimschoots de tijd zou hebben om ons een goed inzicht in de figuur te geven. En zoals steeds koos Stone niet voor de gemakkelijke hapklare weg maar liet hij ook controversiële thema's zoals Alexanders bisexualiteit en dubbelzinnige relatie met zijn moeder in het verhaal staan. Het heeft allemaal niet mogen zijn.

De film faalt op zoveel vlakken dat het moeilijk is om met iets te beginnen. Misschien de acteurs, die stuk voor stuk als een gieter afgaan. Gevestigde namen als Christopher Plummer en Anthony Hopkins zijn belabberd in hun bijrollen. Angelina Jolie is ronduit slecht als Olympias, Jared Leto flets als Hephaistios en de grootste miskleun is natuurlijk Colin Farrell zelf in de titelrol. Wat een miscasting! Met zijn hilarische blonde pruik lijkt hij meer op een kruising tussen Claude François en George Michael in zijn Wham-periode dan op de Macedonische veldheer. Onbegrijpelijk dat Farrell deze rol heeft gekregen. Ik kan me wel tien gelijkaardige acteurs indenken die beter gestalte aan Alexander de Grote zouden geven. Nog erger is het dat ze Farrell omgeven hebben met acteurs die allemaal, bijzonder vreemd, met een Iers accent spreken. Pure waanzin.

De score van Vangelis, een flauw doorslagje van de soundtrack die hij voor '1492: Conquest of paradise' componeerde, is tenenkrullend slecht en totaal misplaatst. Belangrijke, epische momenten gaan vergezeld van adorerende deuntjes waarin Farrell met zijn blonde lokken als in een reclame voor Nivea voorbij komt rijden. Op zo'n momenten weet je echt niet of je moet lachen of huilen. De manier waarop het verhaal zich ontpopt is ook merkwaardig: de meeste belangrijke gebeurtenissen komen weliswaar aan bod, maar er zit allesbehalve eenheid in het verhaal. Het leek wel alsof ik naar de verfilming van een aantal teksten uit mijn vestibulumboekje uit de les Latijn van vroeger zat te kijken, maar de uitleg van de leraar ertussen ontbrak. Wat Alexander was (een groot veroveraar, een bisexuele Macedoniër, een sluwe generaal), dàt zit erin, maar wie hij was komt slechts heel sporadisch aan de oppervlakte.

Toch wel vreemd dat juist Stone, de man van de sterke biopics met zo'n zwakke weergave komt aanzetten. Misschien was de persoonlijke adoratie en fascinatie voor de figuur te groot en is hij de kritische kant van de zaak uit het oog verloren? Slechts eenmaal zag ik een flits van de briljantie van Stone terug: bij de slag tussen de troepen van Alexander en Darius is Stone in goede doen. De meeste gevechten zien er behoorlijk uit en de enscenering kan er zeker mee door maar dat is dan ook ver alles. Het jaar is nog geen week oud en we hebben nu al een serieuze kandidaat voor de weinig begeerde titel van teleurstelling van het jaar en met oprechte spijt in het hart moet ik vaststellen dat het van de hand van Oliver Stone is. Ik raad iedereen deze historische prent dan ook zwaar af. Deze 'Alexander' is maar een heel kleintje.

1 ster op 4

http://youtu.be/coiJThHAcb8

[Maniac]

'Der Untergang' schetst een beeld van de laatste dagen van Hitler (Bruno Ganz). Berlijn wordt omsingeld woor de Russen en de geallieerden. Inmiddels heeft de Führer zich met enkele getrouwen en een paar van de hoogste officieren verschanst in een banker, alwaar hij het einde afwacht. Hoe dichter het einde van het Derde Rijk nadert, hoe waanzinniger de bevelen van Adolf Hitler worden. Nu hij niet meer kan winnen besluit hij heel het Duitse volk mee de ondergang in te nemen.

Over 'Der Untergang' is al heel wat te doen geweest. Bij zijn release in eigen land reageerde men verontwaardigd. Mag je een monster als mens afbeelden? Ook het feit dat de zelfmoord van Hitler niet expliciet getoond wordt terwijl er wel veel andere slachtoffers in beeld komen zorgde voor wrevel. Onterecht. Dat Adolf Hitler in 'Der Untergang' als een mens wordt afgebeeld en niet als de karikaturale dictator die er zo vaak van gemaakt wordt is juist een grote verdienste van de film. Bovendien wordt Hitler wel als een mens afgebeeld, maar daarom nog niet als een goede. Enkel in de eerste scènes komt hij als een ietwat charmante man en dierenliefhebber naar voor. De overige 140 minuten is het vooral de waanzin die overheerst.

De commotie benadrukt wel dat 'Der Untergang' in de eerste plaats een erg pijnlijke film is. Ik kan me best inbeelden dat de huidige generatie Duitsers die de Tweede Wereldoorlog niet zelf hebben meegemaakt zich vooral schamen om hetgeen er zestig jaar geleden is gebeurd. Slechts een deel van de Duitsers stond uit overtuiging achter Hitler en het nationaal-socialisme, en die nuance heeft Oliver Hirschbiegel ook in de film gestopt. De hele film is behoorlijk genuanceerd en dat geeft hem een streepje voor op veel oorlogsfilms die vanuit het standpunt van de overwinnaars zijn gemaakt. Het is niet de eerste keer dat Duitsland zelf met een film over Hitlers laatste dagen komt (in 1955 deden ze het al een keertje met 'Der letzte Akt') maar het was wel al lang geleden. De poging van Hirschbiegel mag in ieder geval geslaagd worden genoemd.

Intussen is de film een kassucces gebleken, heeft hij een oscarnominatie voor beste buitenlandse film in de wacht gesleept en wordt Bruno Ganz geroemd om zijn sterke vertolking. De reconstructie van Hirschbiegel is inderdaad een indringend kijkstuk dat opvalt door zijn grauwe realisme, sterke rolbezetting en uitstekende productiewaarde. Ik heb eerljk gezegd geen idee hoeveel deze film juist gekost heeft, maar voor een Europese film ziet alles er erg rijkelijk uit. De grimmige sfeer is goed getroffen, de manier waarop Hitlers aanhangers zich in de laatste uren van het Derde Rijk in een orgie van waanzin en decadentie storten (er wordt gefeest, gedanst, gelachen en gezopen) grijpt naar de keel. Sommige scènes zijn bijzonder hard en intens: Fraü Goebbles die haar eigen kinderen vermoord ("In een wereld zonder Nationaal-Socialisme is er geen toekomst") deed rillingen over mijn rug lopen. Gratuit is het echter nergens.

Het grootste deel van de film speelt zich uiteraard in de bunker af. Het verhaal wordt min of meer verteld vanuit het oogpunt van Traudl Junge, de secretaresse van Hitler die de oorlog overleefde. Via een uittreksel uit de documentaire 'Im toten Winkel - Hitlers Sekretärin' wordt de echte Traudl Junge in een sterke slotscène nog even zelf aan het woord gelaten. Het is een bevreemdend en ijzersterk moment. De vertolkingen in 'Der Untergang' zijn eerste klas. Bruno Ganz is inderdaad erg goed als de Führer, al had het bevende handje wel iets minder gemogen. Toch een puntje van kritiek: op sommige momenten duurt de film 'Der Untergang' nogal lang. Het is op zichzelf al een zware film en tweeënhalf uur vond ik echt wel op het randje. Maar het zit allemaal prima in elkaar, het wordt verteld vanuit het standpunt dat nog maar zelden ingenomen werd en beklijft. Ik had er persoonlijk misschien nog iets meer van verwacht, maar dat doet niets af aan het feit dat 'Der Untergang' een prima historische film is.

3 sterren op 4

http://youtu.be/nDT_AfNkeDs

[Maniac]

Ray Robinson (Jamie Foxx) groeit samen met zijn broertje Terrone (George Robinson) op in de pachtgemeenschap in Georgia waar hij met zijn moeder (Sharon Warren) leeft. Op jonge leeftijd voltrekt er zich een drama voor Ray. Eerst ziet hij hoe zijn broertje voor zijn ogen verdrinkt en niet lang daarna begint hij zijn zicht te verliezen. Ray wordt blind en zal moeten leren leven in de duisternis. De jongen is gepassioneerd door muziek en beproeft zijn geluk als pianist. Met succes: van blues over jazz tot country, onder zijn artiestennaam maakte Ray Charles zich alle stijlen meester en brak barrières door genres te vermengen op wijzen die men tot dan toe nog niet had geprobeerd. Maar zijn leven ging ook getekend door een drugsverslaving en problemen met vrouwen. Niettemin slaagde Ray Charles erin zich te vereeuwigen in het rijtje van de allergrootste muzikanten van de 20ste eeuw.

Sinds hij vorig jaar stierf is Ray Charles weer alomtegenwoordig. Hij haalt posthuum Grammy's binnen, zijn platen verkopen als nooit tevoren en er gaat geen dag voorbij of er wordt wel een concert ter zijner nagedachtenis georganiseerd. De ironie van het leven, zullen we maar zeggen. Charles is natuurlijk nooit echt uit de schijnwerpers verdwenen, maar de laatste jaren was de belangstelling rond zjn persoon toch wat verminderd. 'Ray', Taylor Hackfords biografische film, nestelt zich keurig in het rijtje geslaagde eresaluten. Hackford, zelf een grote fan, maakte de film net voor de dood van Ray en kon dan ok nog beroep doen op inbreng van de man zelf. Dit, gecombineerd met zijn geniale muziek, levert een erg genietbare biopic op.

Het siert Hackford dat hij als fan toch de verleiding heeft kunnen weerstaan om van 'Ray' verbeelde verafgoding te maken. De film maakt meteen komaf met enkele misverstanden als zou Ray Charles blind geboren zijn en schildert hem af als een muzikaal genie, een trendsetter, maar ook een junkie en een overspelige echtgenoot. Ray Charles blijft menselijk in 'Ray' en dat komt de film alleen maar ten goede. Hackford focust op de beginperiode in de carrière van Charles, beginnend bij de dood van zijn broertje en eindigend bij zijn overwinning op de staat Georgia, waar hij als artiest levenslang verbannen werd omdat hij het protest van enkele anti-segregatiegroepen had gesteund door voor een concert op te stappen. De periode komt mooi tot leven. Je zit echt midden in de jaren '50 en maakt een muzikale revolutie mee.

Naast de uitstekende regie kan de film uitpakken met een vertolking van formaat. Jamie Foxx zet Charles akelig echt neer. En het gaat heus wel verder dan de typische knikjes met het hoofd die zo eigen waren aan Ray Charles. Het is een bijzonder overtuigende vertolking waar hij inmiddels ook een Oscar voor heeft binnengerijfd. En dan is er nog de muziek. 'Georgia on my mind', 'Unchain my heart', 'Come rain or come shine', 'Hit the road, Jack' (hilarische scène!), ... De man was werkelijk geniaal. Tijdloze klassiekers die Hackford centraal stelt. Hij laat de muziek voor zich spreken. 'Ray' is een goed gemaakte biografische film geworden die liefhebbers van Charles zal bekoren en mensen die niet echt met zijn muziek vertrouwd zijn (bestaan die überhaupt?) zal introduceren in de muzikale wereld van een Grote. Het boeit, er wordt uitstekend geacteerd en swingt langs alle kanten. U mag nu aan de kassa van uw bioscoop passeren.

3 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

Rodney (Ewan McGregor) is een robot uit een eenvoudig gezin. Zijn vader Herb (Stanley Tucci) is vaatwasser in het plaatselijke restaurant waar de robots hun bouten komen verorberen en een slok olie nemen. Rodney droomt er echter van om uitvinder te worden. Hij wil naar Robot city trekken om er te gaan solliciteren bij zijn grote voorbeeld Bigweld (Mel Brooks), de bekendste robot. Zijn vader steunt hem en Rodney neemt de trein naar de stad van zijn dromen. Daar angekomen ontmoet hij de krakkemikkige Fender (Robin Williams), een vreemde vogel die naar eigen zeggen de stad op zijn duimpje kent. Voor hij het weet staat Rodney voor de poort van Bigwelds bedrijf. Hij slaagt erin tot de vergaderzaal door te dringen en is er net geruige van hoe Bigwelds plaatsvervanger (Greg Kinnear) zijn snode plannen bekend maakt.

'Robots' is de langverwachte opvolger voor 'Ice age'. Het was drie jaar wachten maar Chris Wedge heeft niet stilgezeten. Hij keert terug met een erg geslaagde animatiefilm die 'Ice age' op vrijwel alle gebieden overtreft. Vooreerst is de computeranimatie er de laatste drie jaar met rasse schreden op vooruit gegaan. 'Robots' is een bijzonder fijn geanimeerde prent, kleurrijk en met veel zin voor detail. Robot city en zijn inwoners zijn een lust voor het oog. De design van de figuurtjes is geïnspireerd en er wordt door Wedge en zijn animatieteam erg creatief omgesprongen met de mogelijkheden die de robots hen bieden. Let maar eens op de 'busrit' die Rodney, wanneer hij net in Robot city is aangekomen, met Fender maakt: een wervelende rit vol fysisch speelgoed, originaliteit en puur tekenfilmplezier. Erg mooi gedaan.

Over het eigenlijke verhaal van 'Robots' zouden we snel uitgepraat zijn. Niet dat het er veel toe doet, want het is in het komische dat deze film echt schittert. 'Robots' zit vol geslaagde humor, fijne woordgrapjes en geestige personages. De humor gaat echt wel verder dan het gebruikelijke kinderniveau en dat was wel een verrassing omdat de grafische stijl van de film zich eerder naar een jong publiek lijkt te richten. Toch zal een groot deel van de humor, zeker in de engelse versie die ik zag, in de eerste plaats door een wat ouder publiek (dat het engels machtig is) gesmaakt worden. De kans dat een belgische tienjarige de humor van Fanny, een robot met een gigantisch achterwerk, helemaal inziet is beperkt, maar voor hen en alle andere liefhebbers is er dan ook de nederlandse versie met onder andere het stemtalent van Roos Van Acker en Chris van den Durpel.

Over de engelstalige stemmencast overigens niets dan goed. Ewan McGregor is prima in de hoofdrol en Mel Brooks heeft na al die jaren nu eenmaal het timbre van de geinige oude kerel gekregen die er nooit om verlegen zit een leuke kwinkslag uit te delen. Showstopper is, hoe kan het ook anders, Robin Williams. Hij maakt van Fender een totaal geschift personage. Williams is op dreef, laat zijn personage de onzin in een razend tempo op het publiek afvuren en slaagt er moeiteloos in de sympathie van de kijker te winnen. De absurde situaties waar Fender in verzeild raakt zijn pareltjes met een briljante finale voor hem die ik hier niet wil verklappen (drie hints: Fender - vrouwenbenen - Britney Spears) als hoogtepunt. Wedge heeft met 'Robots' een hele leuke brok comedy gemaakt waarmee ik geregeld in een deuk lag, die barst van de sprankelende ideeën en meer dan genoeg toffe zaken bevat om ook een ouder publiek aan te spreken. Zeer genietbaar!

3 sterren op 4

http://youtu.be/5gbt9BLrOIQ

[Maniac]

De opnames van de laatste film van de vermaarde oceanoloog Steve Zissou (Bill Murray) eindigden tragisch. Zissou en zijn metgezel Esteban (Seymour Cassel) werden onder water aangevallen door een onbekende haai die Steve toepasselijk de naam jaguarhaai gaf. Esteban werd door het beest opgevreten en Steve verknoeide de opname door de camera uit zijn handen te laten glippen. De film flopt en Steve wil nog een laatste film maken, waarin hij op zoek gaat naar de haai om wraak te nemen. samen met de Ned (Owen Wilson), de man die zijn zoon zou kunnen zijn, Klaus (Willem Dafoe), de man die zijn zoon had willen zijn, de Britse reporter Jane Winslett-Richardson (Cate Blanchett) en de rest van de bemanning van de Belafonte zetten ze koers voor een nieuw avontuur.

'The life aquatic with Steve Zissou' is een komedie die zich niet zomaar laat indelen in een vakje. Het enige wat je met zekerheid van deze parodie op Jacques Cousteau kan zeggen is dat het van de hand van Wes Anderson is. Het past perfect thuis in het rijtje na 'Rushmore' en 'The royal Tenenbaums'. Ook dat ware originele, vreemde films met een eigen smoel en vibe. Om van 'The life aquatich with Steve Zissou' te kunnen genieten moet je dan ook volledig mee zijn met deze toch wel unieke Anderson-vibe. 'The life aquatic with Steve Zissou' is niet een film die zich zomaar prijsgeeft. Je moet je echt volledig overgeven aan deze prent om er ten volle van te kunnen genieten, maar het loont dan ook. Anderson heeft een leuke parodie gedraaid vol volstrekt ridicule, droge humor en kleurrijke personages.

De sterrencast is geweldig. De acteurs moeten zich waarschijnlijk ongelooflijk hebben geamuseerd op de set met het vertolken van deze uiteenlopende rare kwieten. Bill Murray is fantastisch gecast las de Jacques Cousteau look-a-like, Willem Dafoe is hilarisch met zijn goedkoop duits accent als Klaus en en Jeff Goldblum heerlijk als Alistair Hennessey, de verwijfde aartsrivaal van Zissou. Ook totaal ondoorgrondbare figuren als het gitaarspelende lid van team Zissou die constant David Bowie songs in het portugees loopt te blèren hebben in Andersons universum hun plaats. Een universum dat bol staat van de kleinen leuke details zoals de authentieke rode zeemansmutsen die alle teamleden op hun hoofd dragen. Af en toe lijkt het of je echt naar een absurde documentaire van wijlen de legendarische oceanograaf zit te kijken.

De onderwaterscènes zijn een lust voor het oog. Henry Selick, de animator die onder andere 'The nightmare before Christmas' van figuren voorzag, heeft 'The life aquatic with Steve Zissou' voorzien van enkele originele, sprookjesachtig ogende onderwatercreaturen die het surreëel sfeertje van de film alleen maar versterken. De dialogen zijn af en toe pareltjes van droge humor (Hennessey tegen Steve: "We zijn beiden geen al te beste echtgenoten geweest, maar ik heb tenminste een excuus: ik ben gedeeltelijk homo") en worden door Murray en de zijnen op uitstekende wijze ten berde gebracht. Mooi zou je dan denken, zeker de moeite om meteen naar de bioscoop te rennen en volledig overtuigd terug te keren. Wel... nee.

'The life aquatic with Steve Zissou' heeft namelijk te lijden onder hetgeen hem net zo apart maakt. Die Anderson-vibe waar ik het al over had blijkt een serieus struikelblok te zijn om de hele film ten volle te kunnen savoureren. Het duurde een behoorlijke poos voor ik me in de sfeer had ingewerkt en pas dan kon ik hem ten volle appreciëren. 'The life aquatic with Steve Zissou' is daarom mijn inziens een van die zeldzame films die waarschijnlijk de tweede keer dat je hem bekijkt een stuk grappiger zal zijn. Wie mee is van in het begin kan meteen met de humor lachen. Geslaagde humor want hoe meer je achteraf over de film nadenkt, hoe meer dingen je er grappig in vindt. Daarom is het zo jammer dat je pas achteraf met veel zaken kan lachen en niet op het moment zelf. 'The life aquatic with Steve Zissou' is een triomf van de volgehouden onnozelheid (Die aanval van de piraten! Die raid op het verlaten luxehotel!), een zeer originele film in een waarlijk aparte stijl die steeds beter wordt naarmate hij vordert en zeker de moeite ward zal blijken om nog eens opnieuw te zien. Alleen jammer dat het zo verdomd moeilijk lijkt om er meteen van bij het begin mee te kunnen lachen.

2.5 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

Marc Stevens (Laurent Lucas) is een charmezanger met bedroevend weinig charme. Hij vult zijn dagen met optredens in rusthuizen allerhande. Voor Kerstmis heeft hij een optreden in het zuiden van België gepland. Na een dag op de weg in zijn busje begeeft de motor van de wagen, net op het moment dat Marc zich op een verlaten bosweg ergens in de Ardennen bevindt. De kletsende regen en duisternis beletten hem nog verder te rijden. Hij vindt onderdak in de verlaten herberg van Bartel (Jackie Berroyer), die hem een kamer aanbiedt. De volgende ochtend gaat Marc wandelen terwijl Bartel, zelf ook een artiest, zich ontfermt om zijn defecte wagen. Bartel maant hem echter aan niet naar het dorp af te zakken, maar blijft vaag omtrent de reden. Wanneer Marc terugkomt vertelt Bartel hem dat hij zijn wagen niet aan de praat heeft gekregen en hij nog minstens een nacht in de herberg vast zit...

Voor wie zich de vraag zou stellen: ja, er lopen nog jonge, Belgische cineasten rond die barsten van het talent. Fabrice Du Welz is misschien wel de meest veelbelovende jonge regisseur die ons belgenlandje rijk is. Du Welz heeft met 'Calvaire' een debuut om U tegen te zeggen afgeleverd, een motherfocker van een horrorthriller die koude rillingen over mijn rug joeg. Eigenlijk doet de term horrorthriller deze film onrecht aan: 'Calvaire' heeft zoveel meer te bieden. Het beschikt over hetzelfde gestoorde gevoel voor humor dat van 'C'est arrivé près de chez vous' zo'n giller maakte (bijkbaar hebben de Walen ergens een speciale donkere komische knobbel onder hun hersenpan) en over dezelfde realistische, bijna documentaire stijl die je doorgaans in de sociale cinema van de broers Dardenne aantreft.

Het uitgangspunt van 'Calvaire' is zo oud als de straat. Een man krijgt op een avond motorpech ergens op een autoweg en ziet zich genoodzaakt om de nacht door te brengen in een oude herberg bij een eenzame oude man. Du Welz weeft echter een geslaagd web van clichés rond het gegeven en pakt uit met enkele sterke referenties naar klassiekers in het genre als 'The hills have eyes' en 'The texas chainsaw massacre'. Vooral in de sfeerschepping toont Fabrice Du Welz zich een echte meester. De Ardennen, een streek die ik tot nu toe steeds associeerde met idyllische watervalletjes, mooie bossen, gezellig knorrende everzwijnen en vriendelijke mensen, hebben er nog nooit zo dreigend uit gezien. Voor mensen die hun vakantie spenderen op een ardeense camping zal 'Calvaire' een vieze smaak nalaten, anderen zullen wel twee keer nadenken eer ze een vakantie naar het zuiden van België plannen.

'Calvaire' is een film met ballen. Donkerzwarte humor en pijnlijke martelingen wisselen elkaar af en net als je denkt dat Du Welz niet verder zal gaan gaat hij nog eens dubbel over het vorige heen. Fans van liter bloed en veel gore zijn hier wel aan het verkeerde adres. Het geweld is vaak meer psychologisch van aard, en aangezien 'Calvaire' erg low-budget is, korrelt het beeld aangenaam wanneer er iets gruwelijks gebeurt. Laurent Lucas is uitstekend gecast als het aseksuele slachtoffer en de franstalige Jackie Berroyer is geweldig als Bartel. Berroyer heeft dat unheimliche over hem dat een goede psycho in een film als deze nodig heeft. Fabrice Du Welz heeft voor een aanvankelijk trage opbouw gekozen, maar eens de hel voor Marc Stevens losbarst is er geen weg meer terug. Deze film gaat crescendo qua spanning en mondt uit in enkele zeer memorabele scènes. De pianodans in het dorpscafé is een virtuoos stukje huiveringwekkende cinema. Als je het nuchter bekijkt gebeurt er geen rotte klop in die scène, maar het laat je rillen in je stoel. Kijk, het gebeurt niet vaak dat er een belgische horrorprent uitkomt, laat staan een goede. Als het dan toch eens zover is en hij blijkt te barsten van het talent, zoals met 'Calvaire' het geval is, dan begrijpt U vast waarom ik hier zo enthousiast ben. Fabrice Du Welz is een kerel om in het oog te houden en 'Calvaire' een film om zeker te zien. Lap, drie sterren!

3 sterren op 4

http://youtu.be/gOuSRjygRtU

[Maniac]

Alex 'Hitch' Hitchens (Will Smith) is een date doctor. Zijn beroep bestaat erin zijn cliënten, verliefde mannen die niet goed weten hoe het aan te leggen, te helpen de vrouw van hun dromen te veroveren. Hitch is discreet en zijn drie stappenplan is onfeilbaar. Wanneer Albert Brannaman (Kevin James) beroep doet op zijn diensten om de steenrijke Allegra Cole (Amber Valletta) aan de haak te slaan twijfelt Hitch eerst, maar dan ziet hij dat de man tot over zijn over verliefd is en zegt hij toe. Hitch heeft zelf zijn oog laten vallen op boulevardjournaliste Sara (Eva Mendes). Zijn romantische pogingen lijken vruchten af te werpen. Dan bijt Sara zich echter vast in de zaak van de onbekende date doctor. Zonder het zelf te beseffen zit is de man die ze zoekt net diegene die haar probeert te veroveren.

'Hitch' heeft niets te maken met de beroemde regisseur (of de man zou onvermoede romantische talenten moeten hebben gehad) maar des te meer met Will Smith, die in deze romantische komedie zijn imago als fijne dude maximaal uitbuit. Met succes, want wat op papier een doorsnee filmpje zou lijken blijkt een meevaller te zijn. 'Hitch' zit vol clichés en het verhaal is volgt het vaste stramien (held wordt verliefd op vrouw, ze krijgen een conflict, ze leggen het bij) maar de komische momenten zorgen voor meer dan genoeg tegengewicht. Tegengewicht mag je vrij letterlijk nemen want het was toch wel de corpulente Kevin James die de show stal als de schuchtere loser Albert die op een absoluut onbereikbare vrouw valt.

De rest laat zich raden. Hitch schiet ter hulp en Albert kan op zijn eigen, extreem onbeholpen manier toch het hart van zijn deerne veroveren. Daartussen bevinden zich leuke gags en goed uitgevoerde slapstick. Het evenwicht tussen romantiek en humor blijkt precies goed te liggen. Regisseur Andy Tennnant zet het allemaal degelijk in beeld en vooral de locaties bekoren. New York blijft toch die extra romantische sfeer uitstralen. De zijplot waarin Sara de date doctor probeert te ontmaskeren vond ik eerlijk gezegd minder interessant, maar het was wel een mooi excuus om Eva Mendes in beeld te brengen. En het moet gezegd: Mendes en Smith vormen wanneer ze het doek delen een aantrekkelijk koppeltje.

Veel meer valt er over deze film eigenlijk niet te zeggen. Smith is Smith en doet dat goed, Mendes is een kattige babe en James is een giller. Van enige originaliteit kan je 'Hitch' bezwaarlijk beschuldigen, maar dat zal het publiek vermoed ik worst wezen. Tennant heeft het allemaal professioneel in elkaar geknutseld, een aangename soundtrack bijeen gezocht en laat de chemistry van zijn sterren de rest doen. Het is illustratief dat de hele zaal regelmatig stevig aan het lachen was. 'Hitch' is misschien het soort film dat wij gewoonlijk als chick flick zouden kwalificeren, maar als het dan toch date night is blijkt deze date doctor een ideaal recept voor een entertainende avond te zijn.

2.5 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

Frankie Dunn (Clint Eastwood) is altijd al met de bokssport bezig geweest. Eerst als verzorger en nadien als trainer zag hij vele jonge mannen tot professionele boksers uitgroeien. In zijn gym traint hij mannen terwijl zijn vriend Scrap (Morgan Freeman) ervor zorgt dat de boel proper blijft. Net voor zijn poulain Big Willie Little (Jay Baruchel) een gooi kan doen naar de wereldtitel slaat het noodlot voor Frankie toe: deze boksker waar hij zoveel jaren als trainer heeft ingestoken laat hem staan voor een nieuwe manager. Gedesillisioneerd keert Frankie naar de gym terug, waar zich een nieuw gezicht vertoont: Maggie Fitzgerald (Hilary Swank) is een vrouw en zou graag hebben dat Frankie haar traint, maar deze weigert categoriek. Frankie traint naar eigen zeggen geen meisjes...

Een nieuwe film van Clint Eastwood is toch altijd wel iets om naar uit te kijken. Zeker nu 'Million dollar baby', Clints nieuwste, met vier oscars (beste film, beste regie, beste vrouwelijke hoofdrol en beste mannelijke bijrol) aan de haal ging. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen en 'Million dollar baby' sloeg er voor het grootste deel in ze ook in te lossen, iets wat niet altijd van oscarwinnaars kan gezegd worden. Eastwood heeft een authentiek menselijk drama gemaakt dat zich in de bokswereld afspeelt. De manier waarop Eastwood het milieu schetst is bijzonder levensecht: op bepaalde momenten kon ik het zweet van de boksers in frankies trainingzaal gewoon ruiken. Het is niet de glamour en de glitter van de grote bokswedstrijden die op televisie getoond worden maar wel een verhaal in de marge. Er zitten zekere elementen in die je ook in andere boksfilms als 'Rocky' en 'Raging Bull' kan terugvinden, maar dit is, zeker qua verhaal, toch iets heel anders.

De hele film straalt de vakkundigheid en de zorg uit die we inmiddels van Eastwood gewend zijn. De regie is sober maar uitstekend (al blijf ik erbij dat Martin Scorsese nog net iets beter werk afleverde, maar dit terzijde), de fotografie van Tom Stern met zijn prachtige licht/donker contrasten een lust voor het oog en de vertolkingen zijn eerste klas. Vooral Eastwood zelf is groots, al mogen de prestaties van Morgan Freeman en Hilary Swank niet over het hoofd gezien worden. De manier waarop het verhaal gebracht wordt laat er weinig twijfel over bestaan dat hier een boek aan de basis heeft gelegen maar dat stoort allerminst. De opbouw van de film is overeenstemmend, logisch en chronologisch, een tikkeltje voorspelbaar tot het laatste kwart, waar Eastwood nog een verrassing van formaat in petto heeft.

In het laatste kwart gebeurt er iets (wat precies ga ik U hier niet vertellen) waardoor de film van toon verandert. Dat levert enkele sterke scènes op maar als geheel vond ik de conclusie van de film niet zo bevredigend. Het is wel origineel om een prent als 'Million dollar baby' het slot te geven dat Eastwood hier doet, maar af toe vond ik de stijl van het laatste stuk te veel naar dat van een tragische week-endfilm. Een andere bron van ongewilde hilariteit was de voice-over van Morgan Freeman die zeker in het begin van de film omwille van het overduidelijk 'oude rakker'-toontje mijn lachspieren in werking deed treden. Toch, het zijn maar twee kleine minpuntjes in een voor de rest erg fijne film. Of 'Million dollar baby' echt zijn vier oscars waard is, dat laat ik aan U over om te beslissen. Clints beste film tot op heden is het zeker niet, wel een knap gemaakt, zij het lichtjes overroepen drama dat een bioscooppubliek zeker zal weten te bekoren.

3 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

In een kamer worden twee mannen wakker. Dokter Gordon (Cary Elwes) en Adam (Leigh Whannell) kennen elkaar niet en weten niet waar ze zich juist bevinden. Twee zaken staan echter vast. Ze zijn beiden in een andere hoek van de kamer vastgeketend en tussen hen bevindt zich een lijk met een grote plas bloed. In hun broekzak vinden ze een envelop met een geluidsband in. Het is een boodschap van hun ontvoerder: de mannen hebben tot klokslag zes uur de tijd om elkaar te vermoorden, anders zal hun 'gastheer' hen beiden om het leven brengen. De toestand is uitzichtsloos, de klok tikt verder en slechts één van hen beiden kan de kamer levend verlaten.

'Saw' is een briljante horrorthriller. Voila, het hoge woord is er uit. Het is, en ik wik mijn woorden, de beste chiller die ik de laatste jaren heb gezien. En wie af en toe naar de bioscoop trekt weet dat er sinds 'Scream' het genre nieuw leven in blies behoorlijk wat chillers gepasseerd zijn. 'Darkness falls', 'I know what you did last summer', 'Jeepers creepers', 'Urban legend', de laatste Halloweens,... Er leek maar geen eind te komen aan de stroom middelmatigheid die vooral de amerikanen de laatste tijd op ons los hebben gelaten. 'Saw' is het godsgeschenk dat al die futiele pogingen in een klap van tafel veegt en de horrorthriller in ere herstelt. Ik dacht eerlijk gezegd dat het genre letterlijk en figuurlijk rustig aan het doodbloeden was, maar na het bekijken van deze film moet ik mijn mening toch drastisch herzien.

Niet dat het uitgangspunt van 'Saw' zo fundamenteel verschillend is van al die andere films. Ook hier loopt er een compleet gestoorde psychopaat rond die zijn slachtoffers aan de meest ziekelijke spelletjes onderwerpt. Ook hier maken de flikken vruchteloos jacht op hem. Ook hier is het aan enkele slimme slachtoffers-in-spe om de Jigsaw killer, want zo noemt het kwaad in 'Saw', te slim af te zijn. Maar waar al die andere films zich louter baseren op de clichés in het genre en zich enkel van elkaar onderscheiden doordat de hoofdpersonages andere 'coole' one-liners rondspuien, net daar onderscheidt 'Saw' zich door een fantastisch geschreven plot. Alleen al het uitgangspunt is enorm intrigerend en biedt genoeg ruimte om de hoofdpersonages van nabij te leren kennen. Via flash-backs kom je steeds meer te weten. Net wanneer je denkt een stapje op het verhaal voor te lopen blijkt dat James Wan en Leigh Wannell weer voor een fantastische twist hebben gezorgd waardoor het hele ding op de helling komt te staan.

Het siert James Wan dat hij zijn film ballen heeft gegeven. 'Saw' is redelijk extreem, donker en groezelig en er hangt ontegensprekelijk een smerig sfeertje rond, maar het is er nooit over. Het is stukken minder stereotiep dan de gemiddelde slasher maar grijpt je wel meteen bij je nekvel. De aggressieve montage, de eenvoudige set-up en de voor het genre behoorlijke vertolkingen van Cary Elwes en Leigh Whannell zorgen ervoor dat je op het puntje van je stoel zit. Ik durf te wedden dat enkele van de orginele wijzen waarop Jigsaw zijn slachtoffers tegen elkaar uitspeelt sommigen zelfs van die stoel zullen doen donderen. 'Saw' is dan ook voor mensen met stalen zenuwen. Van de eerste minuut tot de beestachtige, verrassende finale zit deze film er volledig op. De spanning scheert ongekend hoge toppen, het scenario is ronduit geweldig en de opbouw van de film uitstekend. Het zou mij verbazen als ik dit jaar nog een spannendere film te zien krijg. 'Saw' is binnen het genre een instant-klassieker. Onder geen beding te missen!

3.5 sterren op 4

Trailer

[Maniac]

Tom Vansant (Koen De Bouw) is een succesvolle dokter die leeft voor zijn werk en voor zijn dochtertje Louise. 18 maanden later. Sinds de verdwijning van zijn dochter is Tom een wrak. Hij vliegt geregeld uit tegen patiënten en zijn het diensthoofd besluit hem een tijdje op non-actief te zetten. 's Avonds schuimt Tom radeloos de restaurants en café's van de hoofdstad af, op zoek naar een spoor dat hem dichter bij de waarheid omtrent zijn dochter kan brengen. In een bar ontmoet hij Charlotte (Maaike Neuville), een meisje dat Louise wel eens zou gezien kunnen hebben. Hij neemt haar mee naar huis maar wordt opgepakt op verdenking van aanranding van een minderjarige. Charlotte die van huis was weggelopen wordt terug bij haar familie in een klein ardeens dorp geplaatst. Tom geeft echter niet op en volgt Charlotte naar de Ardennen, waar de mensen hem liever zien gaan dan komen.

'De indringer' is een nieuwe vlaamse thriller die handig inspeelt op enkele actuele, populaire thema's als verdwijningen, netwerktheorieën en het verlies van een kind. In een post-Dutroux tijdperk zou het een platte manier kunnen zijn om even snel in te cashen op wat leeft onder de bevolking, maar Frank van Mechelen, die eerder al zijn sporen verdiende met televisiereeksen als 'Ons geluk' en 'Heterdaad', heeft voor een sobere, pakkende en intrigerende aanpak gekozen die op geen enkel moment naar sensatie neigt. Het goede scenario van de hand van Ward Huselmans ('Stille waters', 'Witse') vormt de basis voor een fijne psychologische thriller rond de zoektocht van een man op zoek naar de waarheid omtrent de verdwijning van zijn dochter.

De film opent met een donkere scène die meteen doet denken aan 'De zaak Alzheimer'. Het is onvermijdelijk dat 'De indringer' met die film zal vergeleken worden. Frank van Mechelens film presenteert zich dan ook als de onofficiële opvolger voor dat kassucces in het vlaamse thrillerlandschap. De regisseur mag op beide oren slapen: ik heb net zoveel genoten van 'De indringer' als van 'De zaak Alzheimer', alhoewel de eerste nog meer de psychologische kaart kiest. Huselmans heeft bijzonder weinig actie in zijn plot gestopt. De sfeerschepping staat dan weer als een huis. De Ardennen vormen een prima omgeving om een verhaal van een gesloten gemeenschap met geheimen tegen te situeren (zie onlangs nog 'Calvaire') en zijn tegelijkertijd vreselijk herkenbaar voor de kijker.

Er is een sterke acteur nodig om een verhaal als dit te dragen. Koen De Bouw lost de verwachtingen ruimschoots in en laat nog maar eens zien waarom hij momenteel een van de beste acteurs in Vlaanderen is. Hij krijgt stevig weerwerk van de fantastische Filip Peeters. De scènes tussen Peeters en De Bouw zijn dankzij de pittige dialogen en het heerlijk acteerspel van het beste wat ik de laatste jaren in een vlaamse film heb gezien. Maaike Neuville speelt het rolletje van would-be vamp met overtuiging en maakt zo een gesmaakt debuut. Dat alles neemt niet weg dat er een paar dingen op 'De indringer' vallen aan te merken. De relatie tussen Tom en Erika is slecht uitgewerkt en van weinig betekenis en sommige ideeën worden ondergebruikt. 'De indringer' ziet er minder rijkelijk uit dan 'De zaak Alzheimer' en het verbaast dan ook niet dat reeds is aangekondigd dat de film volgend jaar als een driedelige reeks op de televisie zal te zien zijn. Maar laat dat de pret niet drukken. 'De indringer' is een geslaagde psychologische thriller met fraai acteerwerk en een plot die net op de goede momenten met onthullingen en wendingen op de proppen komt om het boeiend te houden.

2.5 sterren op 4

[Maniac]

Rachel (Naomi Watts) en haar zoontje Aidan (David Dorfman) zijn na de gebeurtenissen in 'The ring' gevlucht om in een kleine stad een nieuw leven op te bouwen. Jammer genoeg voor hen duurt het niet lang eer ook in hun nieuwe woonplaats het eerste slachtoffer van de moorddadige videotape valt. Rachel ziet het lijk van de jongen en herkent in de verkrampte gelaatsuitdrukking meteen de oorzaak van zijn dood. Ondertussen krijgt Aidan dromen waarin hij terug de video en Samara (Kelly Stables), het meisje dat in de waterput werd gedumpt ziet. En deze keer is ze vast van plan om bezit van Aidan te nemen.

Een paar jaar geleden was ik toch wel onder de indruk van 'Ringu', een originele Japanse griezelfilm van ene Hideo Nakata die in eigen land een flink kassucces was geweest en ook in belgië al snel een cultstatus verwierf. Niet lang daarna volgde een amerikaanse remake van Gore Verbinski die het opnieuw zeer goed aan de box-office deed. Het was te verwachten dat de amerikanen ook van dit tweede deel een remake zouden maken. Wel verrassend was dat ze Nakata, de regisseur van het origineel, zo ver kregen om ook voor deze remake te tekenen. De goede man was beter in zijn thuisland gebleven want het resultaat is een grote soep waarin het moeilijk is om nog iets in terug te vinden van wat het origineel zo aangenaam maakte.

Een film als 'The ring two' staat of valt natuurlijk met het feit of er nog genoeg frisse ideeën over zijn om een sequel te rechtvaardigen. Op dat punt is het in 'The ring two' armoe troef. Het idee is opgebruikt, de spanning weg. Een urban legend blijft maar één keer griezelig, de tweede keer weet het publiek wat hij kan verwachten en ziet het allemaal van mijlen ver aankomen. Het is typerend dat de film het vooral moet hebben van enkele boe-effecten om de kijker toch enigzins wakker te houden. Rustig was ik aan het wegdommelen in mijn stoel maar zelfs dat werd mij niet gegund waardoor ik mij meer zat te vervelen in mijn stoel dan te slapen. Het is allemaal ook zo cliché, tot de muziek van de normaal zeer verdienstelijke Hans Zimmer toe.

Het grootste punt van ergernis waren wel de vertolkingen die zonder uitzondering irritant slecht waren. Naomi Watts is erbarmelijk, David Dorfman on een onuitstaanbaar knulletje die ze wat mij betreft op de bodem van de waterput hadden mogen achterlaten en zelfs de cameo van de anders zo grootse Sissy Spacek is niet meer dan een leuke knipoog. De dialogen zijn verschrikkelijk slecht en het verhaal raakt kant nog wal. Ik heb de eerste amerikaanse remake niet gezien en kon enkel uit deze sequel opmaken dat er enkele verschilpunten in het verhaal waren. Voor de rest scheen dit mij een onsamenhangend geheel van ongeloofwaardigheden. Af en toe pakt Nakato nog uit met een aardige shot (het omhoog sijpelende water in de badkamer is knap gedaan) maar het mag niet baten. Het is 'The ring two' niet gelukt om zijn ongeloofwaardigheden op een geloofwaardige manier te verkopen. 'The ring two' is een volstrekt overbodige, oninteressante griezelfilm die niets van de charme van 'Ringu' bevat. Het is de nieuwste in het rijtje japanse films die onder amerikaanse handen worden gepakt: 'The ring' en 'The grudge' waren er al, 'Shall we dance' en 'Dark water' (oorspronkelijk ook een uitstekende thriller van Nakata) volgen binnenkort. Ik weet niet wat mij het meest doet huiveren: de kwaliteit van deze film of het feit dat er waarschijnlijk nog een derde deel komt. Vreselijk.

0.5 ster op 4

Trailer

[Maniac]

Ken Carter (Samuel L. Jackson) heeft een zaak in sportartikelen in Richmond, een arme buurt waar criminaliteit hoogtij viert en jongeren gedoemd zijn om ofwel de rest van hun leven vast te zitten aan een uitzichtloze job ofwel om achter de tralies te belanden. Carter wil daar verandering in brengen door de job van basketbalcoach aan de plaatselijke school aan te nemen. Hij laat de spelers van het team, bijna allemaal jongens met weinig interesse in de les en des te meer in de sport, een contract tekenenen dat stipuleert dat hij hen zal leren winnen maar dat zij daarvoor ook intellectueel resultaat moeten behalen. Carter houdt woord: hij vormt het zootje ongeregeld om tot een geolied team, niet ontoepasselijk de 'Richmond Oilers' genoemd, dat wedstrijd na wedstrijd weet te winnen. Maar wanneer blijkt dat zijn spelers hun deel van de afspraak niet nakomen, zet hij de hele ploeg op de bank, tot grote woede van de plaatselijke gemeenschap.

'Coach Carter', gebaseerd op waargebeurde feiten, is de nieuwste in de lijn van 'hippe' MTV-producties gericht op een jong, levendig publiek. Alles aan deze film laat uitschijnen dat men door het maken van prenten als 'Coach Carter' drama weer aantrekkelijk wil maken bij de Amerikaanse jeugd. De actuele hip-hip soundtrack, de setting, de aandacht voor problemen die de jeugd zou moeten interesseren en de snelle regie zouden daar allemaal toe moeten bijdragen. Thomas Carters film heeft al die zaken wel, maar de regisseur is jammer genoeg vergeten een goede film te maken. In een genre waar clichés als geen ander hoogtij vieren gaat 'Coach Carter' jammerlijk op zijn bek en daar kunnen de hip-hop (overigens is er op zich niets mis met de soundtrack) en de jonge acteurs niets aan veranderen.

Het begint al bij het verhaal dat op een bijzonder voorspelbare en knullige manier wordt uitgewerkt. Wie ooit al eens een film over basketbal of een sportfilm in het algemeen heeft gezien weet waaraan hij zich kan verwachten. De underachievers blijken echte natuurtalenten met een scherp kantje te zijn, alle matchen worden gewonnen in de laatste seconden met het kleinste puntenverschil en de alwijze coach krijgt altijd gelijk. Werkelijk alle clichés uit films als 'Dangerous minds', 'Remember the titans' en zelfs 'Space jam' passeren hier de revue. En regisseur Carter (what's in a name) was niet in een barmhartige bui, want het vehikel gaat oeverloos lang door. Ik had al drie keer "The end" op het scherm verwacht en de zaal willen uitlopen, maar net dan kwam er weer een nieuw toernooi, weer een nieuwe plotwending waardoor de film nodeloos gerokken werd.

De dramatische gebeurtenissen raken je koude kleren niet en de indringend bedoelde dialogen tussen met name de spelers van het team zijn pijnlijk lachwekkend. Toch een lichtpuntje in de duisternis: Samuel L. Jackson speelt de coach overtuigend en met klasse. Jackson brengt zijn gebruikelijke cool en présence naar de rol en zorgt er tenminste voor dat de scènes waarin hij opdraaft draagbaar blijven. Ook de vertoking van Rob Brown ('Finding Forrester') was niet uitgesproken slecht, maar de andere boys out of tha hood deden toch eerder duistere gedachten van bloederige gang wars en onterecht ineengeslagen afro-amerikanen in mij opwellen. En dat terwijl het net de bedoeling was dat je als kijker met deze jongens meeleeft. Nee, geef mij dan maar the Mighty Ducks: dat waren tenminste sympathieke gasten!

1 ster op 4

Trailer

[Maniac]

Negen jaar geleden dansten twee vreemdelingen een prachtige Weense wals. Jesse (Ethan Hawke), een student die met een euro railpas van stad naar stad zwerfde, en Celine (Julie Delpy), een jonge française, stapten samen af in de oostenrijkse stad en beleefde er een onvergetelijke avond en nacht die eindigde met de belofte dat ze elkaar binnen zes op dezelfde plek zouden weerzien. 2004. Jesse is schrijver geworden en bevindt zich momenteel in Parijs om er zijn boek voor te stellen. Daar loopt hij opnieuw Celine tegen het lijf. Beiden zijn ouder geworden met meer levenservaring. Jesse's vliegtuig vertrekt die avond. Samen hebben ze slechts een namiddag om bij te praten en uit te zoeken of het vuur in hen nog steeds brandt.

Veel is er niet nodig om een mooie film te maken. Neem 'Before sunset' bijvoorbeeld. Twee acteurs die tachtig minuten lang gezellig bijkletsen over het leven en de liefde, prachtige beelden van de lichtstad op de achtergrond en enkele charmante stukjes muziek op de soundtrack. Toen bekend werd dat Richard Linklater een vervolg plande op 'Before sunrise', een van mijn favoriete romantische films van het afgelopen decennium, was ik aanvankelijk sceptisch: zou het de regisseur een tweede keer lukken om die hemelse, betoverende vibe te pakken te krijgen? Het antwoord is een volmondig ja, beste vrienden. 'Before sunset' is opnieuw een schot in de roos. Het is een logisch vervolg op het eerste deel, maar toch met een verschillend gelaat. En dat heeft alles te maken met de evolutie die Jesse en Celine hebben ondergaan.

In de 9 jaar die tussen de gebeurtenissen van 'Before sunrise' en 'Before sunset' liggen is veel gebeurd met het duo: ze hebben de onbezorgdheid van de jeugd achter hen gelaten en zijn in de wereld van de volwassenen terecht gekomen. Ze hebben een deel van hun dromen moeten opgeven, zijn getekend door hun ervaringen en hebben een deel van hun onschuld verloren. Toch zijn het dezelfde Jesse en Celine die op elkaar verliefd werden, daar in Wenen. Het is niet vaak dat je als kijker de kans krijgt om te vernemen hoe het nu eigenlijk die twee personages zou zijn vergaan waar je zo op gesteld was geraakt. 'Before sunset' biedt precies die kans. Het is een prettig weerzien, niet in het minst omdat Ethan Hawke en Julie Delpy nog altijd zo'n innemend duo vormen als al die jaren terug.

Delpy en Hawke hadden deze keer een wel erg grote inbreng: ze schreven samen actief mee aan het script en stopten er een hele boel van hun eiegn bespiegelingen in. Het resultaat is een boeiend gesprek tussen twee mensen dat nu eens op de lachspieren werkt, dan weer ontroert maar nooit verveelt. Op zich al een hele prestatie, want Hawke en Delpy zijn in vrijwel alles shots frontaal in beeld. Hun dialogen zijn oprecht en doordacht. De tekst voelt heel natuurlijk aan en ook de manier waarop het gesprek zich voortzet en nieuwe onderwerpen aansnijdt is zeer herkenbaar. Linklater hoeft zich niet in vreemde bochten te wringen om de ontmoeting gaande te houden. In dat opzicht was het een wijze beslissing om de speelduur op 'maar' 80 minuten te houden: het lijkt kort, maar het voorkomt dat Jesse en Celine zouden beginnen zagen. Het enige struikelblok is misschien dat het min of meer een vereiste is eerst 'Before sunrise' gezien te hebben: het is enkel een reden te meer om die prachtfilm eens te bekijken. Ik ben alvast benieuwd hoe lang het gaat duren voor deze twee zielsverwanten elkaar opnieuw tegen het lijf gaan lopen. Ontdaan van alle goedkope meligheid en voorzien van een behoorlijke dosis realisme is 'Before sunset' is een juweel van een romantische film zoals we ze te zelden te zien krijgen.

3 sterren op 4

http://youtu.be/XvFosXeqmDg

[Maniac]

Bobby Morrow (Colin Farrell) heeft een vreemde jeugd gehad. Als kind wijdde zijn oudere broer hem in de wereld van de drugs maar zag hij vervolgens hoe zijn broer, onrechtstreeks door Bobby's fout, voor zijn ogen stierf. Enkele jaren later verloor hij ook zijn moeder en uiteindelijk zijn vader, waardoor hij als wees terecht kwam bij de familie van zijn beste vriend Carlton (Dallas Roberts). De twee jongeren werden verliefd op elkaar maar Carlton, die problemen had met zijn homoseksualiteit, vertrok naar New York om er te gaan studeren. Enkele jaren later. Ned (Matt Frewer) en Alice (Sissy Spacek), de ouders van Carlton, verhuizen naar Arizona. Bobby blijft alleen achter en besluit Carlton op te zoeken. Hij blijft logeren bij zijn oude vriend en diens vriendin Clare (Robin Wright Penn). Er ontstaat een vreemde driehoeksrelatie...

Mensen die houden van literaire verfilmingen kunnen binnenkort naar 'A home at the end of the world', Michael Mayers adaptatie van Michael Cunninghams roman. Van Cunningham, winnaar van de Pulitzer, werd eerder al 'The hours' met groot succes bewerkt voor het witte doek. Deze keer tekende de man zelf voor het script. Samen met de episodische aanpak van debuterend regisseur Mayer (die wel al naam maakte in de theaterwereld) geeft het de indruk dat 'A home at the end of the world' trouw blijft aan het boek. Het verhaal is nogal fragmentarisch opgebouwd waardoor de vloeiende vertellijn soms ontbreekt. Toch, het heeft me niet echt gestoord omdat de driehoeksverhouding tussen Bobby, Carlton en Clare op deze manier goed in de verf wordt gezet en tamelijk aannemelijk is voor de kijker.

Net als een theaterstuk staat of valt een film als dit met zijn acteurs. Vooral de drie hoofdrollen moeten sterk ingevuld worden, anders is je film al bij voorbaat de helft van zijn geloofwaardigheid kwijt. Matt Frewer, een klassiek geschoolde toneelspeler, Robin Wright Penn en Colin Farrell geven meer dan behoorlijke vertolkingen weg. Farrell is a-typisch gecast als de biseksuele hippie met het lange haar. Het is een redelijk gedurfde rolkeuze van de ier die op deze manier vast wat aan geloofwaardigheid als acteur bij zijn criticasters wil winnen. Nu is het wel zo dat deze film reeds in 2003 werd opgenomen. Dat de film nu pas bij ons wordt uitgebracht zal wel te wijten zijn aan het moeilijke thema en het feit dat hij in de Verenigde Staten genadeloos flopte. Toch, aan de acteurs (ook Sissy Spacek en Matt Frewer zijn uitstekend in de bijrollen) heeft het niet gelegen.

Wat 'A home at the end of the world' wel een beetje mist is een emotionele band die de kijker kan opbouwen met de personages. Hoewel sommige situaties nog herkenbaar kunnen overkomen (de kinderwens van Clare, de vervagende lijn tussen vriendschap en liefde) zit de gehanteerde stijl met zijn episodische vertelstructuur in de weg. Je komt wel te weten wie Bobby en Carlton zijn, dat ze vrienden zijn geworden en dat zelfs meer dan dat, maar het zijn de periodes tussen die momenten die een gat laten. Ook blijft Clare een beetje een mysterie. Toch heb ik best wel genoten van 'A home at the end of the world'. De soundtrack is een voltreffer (Paul Simon! Jefferson airplane!), het camerawerk levert enkele erg mooie beelden op en sommige scènes gaan vergezeld van een leuke komische ondertoon. Ook het einde van de film is bijzonder sterk zonder in de clichés te vervallen. 'A home at the end of the world' haalt nooit het niveau van die vorige Cunningham-verfilming 'The hours' maar is zeker goed genoeg om anderhalf uur mee door te brengen.

2.5 sterren op 4

http://youtu.be/rN68AxRsGZE

[Maniac]

Harry Potter (Daniel Radcliffe) woont bij zijn tante en zijn oom en zijn neef Dudley, die hem constant pest. Hij moet er slapen in een kamertje onder de trap en wordt er slecht behandeld. ZIjn ouders zijn om het leven gekomen toen hij nog maar een baby was. Veel informatie omtrent de dood van zijn ouders heeft hij nooit gehad. Op een dag krijgt hij een brief toegestuurd, die zijn oom vernietigt. Maar de brieven voor Harry Potter blijven maar komen, en uiteindelijk lukt het Harry om een van de brieven te lezen. Hij wordt uitgenodigd om te gaan studeren aan de tovenaarsschool van Hogwart teneinde ene grote tovenaar te worden. In Hogwart gaat er een hele nieuwe wereld voor hem open. Maar langzaam dringt het tot Harry door dat er iets niet helemaal pluis is. Samen met zijn vrieden Hermione Greasley (Emma Watson), Ronald Weasley (Rupert Grint) en Hagrid (Robbie Coltrane) zal hij achter het geheim van de steen der wijzen proberen te komen en misschien ook wel achterhalen wat het vreemde merkteken op zijn voorhoofd nu juist betekend.

Iedereen heeft wel al van Harry Potter gehoord, de tovenaarsleerling met de op zijn zachtst gezegd dubieuze naam. Je kan er tegenwoordig niet omheen: de pottermania houdt de jeugd in zijn ban. De schrijfster van de boeken, J.K. Rowling moet zo onderhand wel de rijkste vrouw Groot-Brittanië zijn. Boeken, action figures, kleding, schrijfgerief, onderbroeken... Harry Potter is big business. Een gelijknamige film kon natuurlijk niet uitblijven, en het is maar te hopen dat hij op iets trekt want Warner Bros is van plan elk boek te verfilmen (normaal gezien zou de Harry Potter reeks 7 boeken moeten tellen) wat op een totaal van acht films zou moeten uitkomen. Acht films? Vraag mij ook niet waarom juist acht in plaats van zeven, er zal wel een goede (financiële) reden voor zijn. Nummertje één is er nu dus, en de reclamecampagne laat er alvast geen twijfel over bestaan: 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' moet een blockbuster van formaat worden.

Hoewel dit een Amerikaanse film is zijn ze bij Warner Bros wel zo slim geweest om de cast volledig met britse acteurs te bevolken. Emma Watson en Rupert Grint zijn zijn uitstekend gekozen als Hermion en Ron, de trouwe vrienden van Harry, en Robbie Coltrane is onweerstaanbaar als de reusachtige maar vriendelijke Hagrid. Echt een beer van een vent, maar dan wel eentje met aaibaarheidsfactor 9. En dan de bijrollen. Het is echt ongelooflijk hoeveel bekende britse klasse-acteurs even in de film voorkomen. Het lijkt wel een weerzien tussen oude vrienden op het witte doek. John Hurt, Alan Rickman, Ian Hart, Richard Harris, John Cleese, Warwick Davis... De lijst blijft maar doorgaan. Gewoon reuzefijn om zulke acteurs met een toverhoed zien rond te lopen en toverspreuken horen uit te brabbelen. Het enige minpuntje aan die prachtige cast is spijtig genoeg Harry Potter zelf. Daniel Radcliffe ziet er uit als een echte Harry Potter, maar er gaat zo weinig vuur, zo weinig pit van hem uit dat je je afvraagt of dit echt wel de coole held is waar alle jeugd zo gek van is.

De regie is overgelaten aan een echte specialist ter zake. Chris Columbus bewees in het verleden met 'Home Alone' en 'Adventures in babysitting' al dat hij weet hoe hij een entertainende familiefilm moet maken, en ook met deze 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' is het niet anders. Het valt al van bij het begin op hoe potent deze film geregisseerd is. De sprookjessfeer druipt er gewoon vanaf. Grote kastelen inclusief verschuivende trappen, betoverde bossen en levende schaakspelen, deze film heeft het allemaal. Natuurlijk wordt alles ondersteund door de magische soundtrack van John Williams. De echte hocus-pocus komt trouwens niet van Harry of zijn vriendjes, maar wel van de knappe koppen van de special effects afdeling. Die hebben echt hun best gedaan en er zitten een paar goeie momenten vol digitale magie in de film verwerkt die niet alleen de jongsten steil achterover zullen doen slaan. Het enige wat wel wat tegenstak (naast het feit dat de film wel een half uur korter had kunnen zijn) is dat de scène waarin er zwiepbal wordt gespeeld (een soort rugby op bezemstelen) zo lijkt gestolen te zijn uit 'Star War episode 1: the phantom menace'. Verander de vliegende bezems in pods en je hebt krek dezelfde scène, zelfs de geluidseffecten zijn gekopieerd.

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik het boek niet heb gelezen, maar deze 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' doet smaken naar meer. De voor een familiefilm uitgelezen cast, dat typisch britse sfeertje, de humor (nooit overdreven, maar altijd aanwezig), de prachtige decors en sterke effecten... Zelfs de ontknoping van het whodunnit zijplotje wist mij nog te verrassen! Okay, de film is weliswaar op een jong publiek gericht, maar ik ben er zeker dat ook ouderen die bereid zijn zich open te stellen voor deze film er even veel plezier aan zullen beleven. 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' is voor de jeugd wat 'The Lord of the Rings' hopelijk voor de oudere kijker zal worden. 'Harry Potter and the Sorcerer's Stone' is het soort film waar ik als 10-jarige zeker op gekickt zou hebben. What the hell: eigenlijk kick ik hier nog steeds op!

3 sterren op 4

http://youtu.be/rMHGZHs07nE

[Maniac]

Ik kon mijn ogen bijna niet geloven toen ik las dat 'Battle royale' in België gereleased zou worden. Reeds een hele tijd geleden was mijn oog op deze film gevallen, maar de kans dat deze Japanse film het tot in België zou halen leek bijzonder klein. Maar ze hebben het toch maar gedaan verdorie! Dank je filmverdelers, dank je censuurcommissie!

Japan aan het begin van het nieuwe millennium. Het land zit in een crisis. Jongeren gaan niet meer naar school en zaaien overal in de straten oproer. De overheid neemt hiertegen een extreme maatregel. Eénmaal per jaar wordt er een klas leerlingen uitgekozen die naar een afgelegen eiland worden gebracht. Dit jaar zijn de slachtoffers een klas van 42 scholieren onder leiding van hun sportleraar Kitano (Takeshi Kitano), die tijdens een schoolreis zijn gekidnapt. De regels van het spel zijn simpel. Ieder krijgt een overlevingspakket mee. In dat overlevingspakket zit een wapen. Het toeval beslist welk tuig je krijgt om je mee te verdedigen. Alle kinderen hebben een halsband om hun nek. Als ze proberen te ontsnappen ontploft die. De strijd duurt maximaal 3 dagen en als er daarna geen winnaar is ontploffen alle resterende halsbanden. Er kan maar één overlevende vrij terug naar huis keren. Welkom bij 'Battle royale'!

Volwassenen die mekaar op het scherm uitmoorden, dat zijn we intussen wel al gewend. Maar kinderen? Nee, dat was tot voor kort nog onontgonnen terrein in filmland. Tot nu dus. 'Battle royale' toont expliciete beelden van jongeren die elkaar met alle mogelijke middelen te lijf gaan. Bereid je maar voor op een aantal behoorlijk schokkende beelden. Mensen die een beetje vertrouwd zijn met de Japanse kijk op film zullen wel weten dat de japanners een flinke dosis geweld in hun entertainment niet schuwen. Maar zelfs in het land van de rijzende zon kreeg 'Battle royale' een R-15 keuring, en in veel landen werd de film gewoon geweerd. En dat terwijl het de bedoeling van regisseur Kinji Fukasaku was dat zoveel mogelijk adolescenten de film zouden zien. De man diende zelfs een aanvraag bij het parlement in maar het mocht niet baten. Nochtans is de film gebaseerd op een boek dat gericht was op het publiek dat nu niet toegelaten wordt.

De 3 jongeren waar het verhaal zich op toespitst zijn Shuya (Tatsuya Fujiwara), Noriko (Aki Maeda) en Kawada (Taro Yamamoto). Shuya, de geliefde van Noriko, en Kawada hebben besloten besloten Noriko te beschermen. Voor Kawada is het trouwens niet de eerste keer dat hij door de hel van Battle royale moet. Hij is gekidnapt om als smaakmaker het tempo van het spel wat op te drijven. Naast Kawada loopt er nog iemand rond die zich als enige vrijwillig heeft opgegeven om aan het spel deel te nemen. Alles wordt gecontroleerd en gedirigeerd door Kitano (Takeshi 'Beat' Kitano, wiens personage hier vreemd genoeg zijn eigen naam draagt), die hier werkelijk perfect gecast is als de uitgebluste, gefrustreerde sportleraar.

Meteen van bij de openingscène werd het duidelijk dat het goed zat met 'Battle royale'. In een meesterlijke shot krijgen we een ogenschijnlijk onschuldig meisje te zien die haar bebloede pop vasthoudt. Ze is de enige overlevende van de vorige editie van het spel. Terwijl de camera zich focust op het onschuldige gelaat van het kind vormt er zich om haar mondhoeken een duivelse lach. Weerzinwekkend. Het volgende moment zien we Kitano die met een mes door een leerling wordt aangevallen. En zo gaat de film door met gewelddadige, expliciete en brutale beelden van strijdende mensen. In schril contrast hiermee staan de momenten wanneer de stand van zaken aan de deelnemers wordt meegedeeld. Niet zonder enige zin voor ironie vermeld Kitano aan de overblijvers de namen van de doden op de tonen van het requiem van Strauss. Af en toe wordt er wat dieper ingegaan op de achtergrond van de kinderen wat een klein beetje het tempo uit de film haalt maar tevens voor wat afwisseling zorgt.

Wie al vorige heeft gelezen en denkt dat 'Battle royale' niets meer is dan een hypergewelddadig speelkwartiertje heeft het absoluut bij het verkeerde eind. Want onder die laag van gruwel zit een interessante tweede sociaal-kritische laag verscholen. Hoe ver gaan mensen onder grote druk en in extreme situaties? De klasgroep valt meteen helemaal uiteen. Er zijn er die resoluut de regels van het spel volgen en al de anderen uit de weg proberen te ruimen, anderen weigeren te doden en groeperen zich en nog anderen plegen meteen zelfmoord. Hoe ver kan je gaan voor zelfbehoud? Hoe reageren mensen als vrijwel alle normen en regels wegvallen? Wie kan je vertrouwen en wat is vriendschap waard? Allemaal vragen die 'Battle royale' aansnijdt. En hou U maar vast, want de uiteindelijke moraal is moeilijk te slikken.

Het zou gewoon belachelijk zijn om 'Battle royale' af te doen als een uitzinnige slasher. Natuurlijk zit dat element er ook in (ik bedoel maar, 42 mensen en 1 ervan mag levend naar huis? Dan moeten de lijken wel als paddestoelen uit de grond schieten), maar 'Battle royale' is zoveel meer. Het is een intelligente film die succesvol de maatschappij onder de loep neemt, enkele aspecten ervan uitvergroot en de regels overboord gooit. Desondanks blijft 'Battle royale' een groot bloedbad en is hij absoluut af te raden voor gevoelige mensen of mensen met een zwakke maag. Maar de anderen moeten dit gewoon zien! 'Battle royale' is één van de slimste films in tijden die enkele vragen doet rijzen waar je dagen later nog over zal nadenken. 'Battle royale' heeft op mij een enorme indruk gemaakt.

3.5 ster op 4

http://youtu.be/qMOCEF4n_zs

[Maniac]

Peter Parker (Tobey Maguire) is al sinds zijn zesde heimelijk verliefd op zijn buurmeisje Mary Jane Watson (Kirsten Dunst), maar zij ziet hem niet staan. Peter is begaafd maar niet populair: zijn klasgenoten beschouwen hem als een freak. Enkel zijn tante May (Rosemary Harris) en zijn oom Ben (Cliff Robertson) waar hij sinds de dood van zijn ouders bij inwoont en zijn vriend Harry Osborn (James Franco) nemen hem zoals hij is. Wanneer hij tijdens een bezoek aan een laboratorium gebeten wordt door een genetisch gemanipuleerde spin krijgt Peter het bezit over krachten die normaal alleen spinnen bezitten. Plots kan hij enorm ver springen, op muren kruipen en spinnenweb uit zijn armen spuiten. Zijn oom Ben waarschuwt hem dat 'met grote kracht grote verantwoordelijkheid komt', maar Peter luistert niet. Een tragisch verlies voor Peter en de komst van Green Goblin (Willem Dafoe), een geschifte schurk die Spider-Man aanbiedt om aan zijn zijde de stad te doen beven dwingen hem echter met zijn nieuwe krachten en de daar bijhorende macht om te gaan.

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, maar 'Spider-Man', de creatie van comiclegende Stan Lee is toch verfilmd geraakt. Na 20 jaar van juridisch gehakketak over wie de rechten nu eigenlijk in handen had heeft Amerika's favoriete superheld eindelijk de stap van wit blad naar wit doek gemaakt. Maar zelfs dan waren de problemen noch niet gedaan, want het WTC-incident dwong de makers de spectaculairste scène uit de film (Spider-Man die een gigantisch web tussen de twee torens weeft) te knippen. Dat is echt wel jammer, want naar verluidt was dat een geschift moment dat ons nu onthouden wordt. Hopelijk zal die scène het wel tot in de video- of DVD-versie halen.

Regisseur Sam Raimi lijkt op het eerste gezicht een wat vreemde keuze (zeker als je bedenkt dat lange tijd James Cameron aan het project verbonden was), maar een vlugge kijk op zijn c.v. stelt al snel gerust: hij was verantwoordelijk voor 'Darkman', een weliswaar minder bekende stripverfilming die er toch in slaagde enkele sequels voort te brengen. Bovendien had Raimi al met 'Evil Dead' en 'A simple plan' zijn kunde in uiteenlopende genres bewezen, dus dat zit wel snor. Wel heeft hij veel minder nadrukkelijk zijn stempel kunnen drukken op 'Spider-Man' dan Tim Burton dat destijds deed met 'Batman'. 'Spider-Man' is een veel bravere verfilming geworden die vrij nauwgezet de originele strip volgt. Op enkele kleine wijzigingen na is de kans groot dat indien je de comic gelezen hebt je héél veel zal herkennen.

Tobey Maguire is geknipt als spidey. Het is knap hoe je hem ziet evolueren van Peter Parker de nerd naar de zelfverzekerde extraverte Spiderman. Mary Jane was daarentegen een stuk minder. Dat lag niet zozeer aan Kirsten Dunst als wel aan het script van David Koepp. Door de situaties die ze krijgt toebedeeld wordt Mary Jane gedegradeerd tot een hulpeloze, zwakke figuur die keer op keer het slachtoffer van dienst is dat gered moet worden, terwijl ik mij meen te herinneren dat haar karakter in de comic veel pittiger was. Het is duidelijk dat men zich heeft willen concentreren op Spider-Man en zijn vijand Green Goblin. De amoureuze avontuurtjes van Peter Parker zullen voor een volgende keer zijn.

Green Goblin als slechterik van dienst verraste mij een beetje. Ik zou in de eerste plaats denken aan Kingpin of Venom, twee opperslechterikken uit het universum van de webslingeraar die toch wel tot de verbeelding spreken. De Goblin ziet er ook niet uit zoals zijn getekende versie, maar dat zal hoogstwaarschijnlijk te maken hebben met het feit dat een vliegende slecterik in een paars-groen pak met veredelde kaboutermuts op zijn hoofd eerder lachwekkend dan imponerend zou overkomen. Willem Dafoe die Norman Osborn alias de Green Goblin vertolkt steelt show. Het is fantastisch om een geweldig acteur als Willem Dafoe de ene halsbrekende stunt na de andere zien uit te halen. Dafoe heeft er zichtbaar ook veel lol in, en dat werkt aanstekelijk. En na het zien van de briljante passages met de spiegel en het masker op de stoel waarin Norman Osborn door de Goblin wordt toegesproken bestaat er voor mij geen twijfel meer over: Willem Dafoe is de beste man voor de rol.

De film kent naast alle actie, spectaculaire stunts en effecten helaas ook een aantal minpuntjes die verhinderen dat 'Spider-Man' echt tot een klassieker in het genre uitgroeit. Alles wordt sterk in termen van wit/zwart uitgedrukt en doet erg Amerikaans aan. Als ik eraan denk dat de scène met het WTC moest sneuvelen en dat we nu in de plaats een spinnemans krijgen die op het einde hoog aan een gigantische wapperende Amerikaanse vlag hangt stel ik me toch vragen. Sommige dialogen klinken erg cliché en af en toe balanceert de film gevaarlijk op het randje van de meligheid. Maar globaal gezien is 'Spider-Man' een blockbuster die voor de verandering eens waar voor je geld geeft en zeker de moeite is om te gaan bekijken. Best wel de moeite.

2.5 sterren op 4

http://youtu.be/FN3YaybNJ2s