Wanneer zijn zus (Gaby Hoffman) hem vraagt om op haar zoon te passen, leert Johnny (Joaquin Phoenix) niet alleen zijn neefje Jesse (Woody Norman) maar ook zichzelf beter kennen.
'C'mon c'mon' is de nieuwste van Mike Mills, de regisseur van parels als 'Beginners' en '20th century women'. Ook bij 'C'mon c'mon' voel je meteen dat Mills iets persoonlijks van zich heeft afgefilmd. Het vergt weinig verbeelding om in radiojournalist Johnny die plots geconfronteerd wordt met de verantwoordelijkheden en zorgen van het ouderschap Mills zelf te zien. De kleine, intieme details die hij in het scenario heeft gestopt verraden dat Mills uit zijn eigen ervaringen als ouder is gaan vissen. Het geeft 'C'mon c'mon' een zekere vorm van authenticiteit mee, hetgeen de filmmaker nog extra onderstreept door de zwart-wit fotografie en spaarzame regie.
Joaquin Phoenix is als vanouds overtuigend als de kinderloze documentairemaker die plots ervaart wat het is om in te staan voor een kind en ook de andere acteurs en actrices geven natuurlijke vertolkingen weg. Tot daar niets dan goeds. Ik heb echter een probleem met 'C'mon c'mon', meer bepaald dat het twee films tegelijk probeert te zijn waarbij het ene mij een stuk meer wist te overtuigen dan het andere. Mills wisselt het overkoepelende verhaal rond Johnny en Woody namelijk af met scènes waarin Joaquin Phoenix niet gescripte interviews afneemt van kinderen. Het zijn spontane, ontwapenende scènes die duidelijk tonen dat jongeren inherent goed en optimistisch van nature zijn. Deze interviews wisten mij een stuk meer te boeien dan het nogal steriele familiedrama dat er omheen zit.
Had 'C'mon c'mon' gewoon een reeks interviews geweest van kinderen was de film waarschijnlijk meer spek voor mijn bek. Mills scenario is oké maar kan niet op tegen de spontaniteit van de geïnterviewde kinderen. Dat levert echt straffe, aangrijpende momenten op. Nu vond ik 'C'mon c'mon' een aardig maar bijwijlen ook wat langdradige mijmering over het vallen en opstaan van het ouderschap, en het wonderlijke om kinderen zich te zien ontplooien tot zelfstandige personen met een eigen wil, eigen overtuigingen, eigen dromen en eigen verlangens. Maar die interviews, die zijn goud waard.
2.5 sterren op 4
