Nick Cage (Nicolas Cage) is op zoek naar die ene geniale rol die zijn slabakkende carrière terug op de rails moet krijgen. Wanneer de rol van zijn dromen aan zijn neus voorbij gaat krijgt hij het voorstel om voor een miljoen dollar een schnabbel te doen op het verjaardagsfeestje van Javi Gutierrez, een megafan (Pedro Pascal). Voor hij het goed en wel beseft raakt Cage verstrikt in een operatie van de CIA en blijkt Gutierrez meer dan zomaar een olijfboer te zijn.
Wanneer Nicolas Cage ooit beslist om op pensioen te gaan of -laat ons vooral hopen van niet- zou komen te overlijden, dan zal de man een oeuvre nalaten dat even groot als eclectisch is, een oeuvre waar één constante lijn in te ontwaren valt: de absolute overgave waarmee Nicolas Cage zich zelfs in de grootste bagger op zijn rollen werpt. Je kan veel over Cage de acteur zeggen, maar niet dat hij kieskeurig is. Het heeft de wereld de laatste jaren naast enkele compleet maffe vertolkingen (de alpaca's melkende professor in 'Color out of space'!) vooral een hoop memes opgeleverd die inmiddels cultureel erfgoed zijn geworden. Wie "Not the bees!" zegt, denkt Cage. Wie "Peach... I can eat a peach for hours" zegt, ziet Cage aan zijn lippen likken.
Tom Gormican en Kevin Etten hebben goed begrepen dat Nicolas Cage inmiddels cultureel gemeengoed is geworden, en hebben met 'The unbearable weight of massive talent' een komedie geschreven die één grote viering van het fenomeen Nicolas Cage is. Zeggen dat deze film meta is, is een understatement. Nicolas Cage speelt Nicolas Cage die geregeld in dialoog treedt met Nicky, een jongere, wildere versie van Nicolas Cage (denk 'Wild at heart'). De film zit propvol referenties naar Cagefilms, de ene al wat subtieler als de andere, en ook 's mans levensloop (de scheidingen, de financiële problemen) passeert als een komisch fait divers. Alleen al het spotten van alle referenties is een feest voor de fans.
Het probleem van films als 'The unbearable weight of massive talent' is dat ze meestal snel in navelstaarderij vervallen en je het gevoel hebt dat het één langgerekte grap is, maar dat blijkt hier reuze mee te vallen. Het helpt dat Cage en de altijd aimabele Pedro Pascal een aandoenlijk duo vormen en dat Gormican goed aanvoelt waar de lijn tussen zelfspot en adoratie ligt. Ik betrapte me er op dat ik regelmatig hardop aan het lachen was. Los van het uitgangspunt bewandelt deze komedie braafjes het bekende pad van de buddy movie, maar Cage die zich weeral volledig smijt stuwt de kijker richting de finish, voorbij een nogal routineus derde bedrijf dat vooral de kaart van de actie trekt.
Mark my words. Hoewel Nicolas Cage vaak het middelpunt van spot is, is de man via een wisselvallig maar intrigerend parcours aan het uitgroeien tot een levende legende, onnavolgbaar in de keuzes die hij zowel professioneel als privé maakt. Zoals Nicolas Cage is er maar één: een volstrekt uniek acteur die nu eens voor de subtiliteit en dan weer 200% voor de camp gaat. 'The unbearable weight of massive talent' laat zich bekijken als een parodie van het fenomeen Nicolas Cage maar het cementeert tegelijkertijd verder zijn status als levende legende. Ik heb er alvast smakelijk om moeten lachen. Het enige wat er misschien aan ontbreekt zijn een aantal meme-waardige momenten. Ach, daarvoor liggen er vast en zeker voldoende andere Nicolas Cage vehikels in het verschiet.
2.5 sterren op 4
26-04-2022, 14:36
Cinema: 'The unbearable weight of massive talent'
